KOMUNIKAT ZASADY PRZYJMOWANIA PACJENTÓW Z KARTĄ EKUZ

Wielkopolski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w Poznaniu przypomina, że zgodnie art. 19 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, osoba ubezpieczona przebywająca w państwie członkowskim UE/EFTA innym niż państwo właściwe, jest uprawniona do świadczeń rzeczowych, które stają się niezbędne z przyczyn medycznych w czasie jej pobytu z uwzględnieniem charakteru tych świadczeń oraz przewidywanego czasu pobytu. Decyzję o tym, czy dane świadczenie jest niezbędne, każdorazowo podejmuje lekarz.

W celu uzyskania dostępu do świadczeń niezbędnych ubezpieczony przedstawia świadczeniodawcy odpowiedni dokument potwierdzający jego prawo do rzeczowych świadczeń zdrowotnych. Dokumentem tym może być Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ).

Zgodnie z ust. 9 Decyzji Komisji Administracyjnej ds. koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego nr S1 z dnia 12 czerwca 2009 r., celem świadczeń niezbędnych jest umożliwienie ubezpieczonemu kontynuowania pobytu w warunkach bezpiecznych dla zdrowia oraz zapobieżenie przymusowemu powrotowi do miejsca zamieszkania przed końcem planowanego pobytu w Polsce.

W związku z powyższym Karta EKUZ nie może być użyta jedynie w przypadku, gdy celem pobytu czasowego jest poddanie się leczeniu. W takim wypadku niezbędny jest formularz E 112/dokument S2, który może zostać wydany wyłącznie w przypadku, gdy dana osoba przyjeżdża do danego państwa w celu uzyskania leczenia a więc w przypadku, gdy leczenie takie zostało wcześniej zaplanowane.

Świadczenia przysługujące na podstawie Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego są świadczeniami, które stały się niezbędne w czasie pobytu w Polsce, biorąc pod uwagę długość tego pobytu, zatem pacjent może być przyjmowany przez świadczeniodawcę w tzw. trybie „planowym”, na podstawie skierowania wystawionego przez innego lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, a nie tylko i wyłącznie w trybie „nagłym”. W związku z tym, że do oceny niezbędności świadczeń bierze się wyłącznie przesłanki medyczne oceny tej dokonać powinna osoba o odpowiednich kwalifikacjach, tzn. lekarz. Niedopuszczalne jest, aby oceny, czy dane świadczenie jest, czy nie jest niezbędne ze wskazań medycznych, dokonywała osoba niebędąca lekarzem.

Pracownik rejestracji jest uprawniony natomiast do oceny pozostałych, niemedycznych przesłanek, od spełnienia których uzależnione jest prawo pacjenta do uzyskania świadczeń niezbędnych, np. warunku posiadania przez osobę ważnego, właściwego dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. W razie stwierdzenie przez pracownika rejestracji – co do przesłanek niemedycznych, że dane świadczenie nie może zostać udzielone w trybie art. 19 rozporządzenia 883/2004, np. z uwagi na brak odpowiedniego dokumentu, albo uzasadnione przekonanie, że pobyt pacjenta w Polsce jest spowodowany chęcią uzyskania danego świadczenia, pracownik rejestracji powinien poinformować pacjenta o niemożności przyjęcia go zgodnie z przepisami o koordynacji, co w praktyce oznacza, że pacjent powinien zostać potraktowany jako pacjent prywatny, z zastrzeżeniem art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

źródło:
Wydział Współpracy Międzynarodowej
WOW NFZ